Dag 77: Rabat na Chefchaouen

(English Translation Below)

Dag 77: Rabat na Chefchaouen
 
Die laaste 120km is kronkelpad deur plaasdorpies. Die landskap groen. Bloekombome langs die pad. Vrugteboorde. Skape. Trekkers. Geen slaggate. Skielik die Rif-berge. Bergpasse.
 
Dan reën dit. Die eerste reën van die seisoen. Eers drup-drup. Dan effens harder. Ons stop. Trek ons reënbaadjies aan. Nie nou lus vir die gesukkel om die reënbroeke aan te trek nie. Dink dit gaan oorwaai. Hoe hard kán dit nou reën hier Noord van die Sahara?
 
Maar die bergpasse word styler en die reën harder. Dis moeilik om te sien. Die pad is soos 'n koekie seep van maande se olie- en diesel-lekke. Ons lywe later deurdrenk en styf-koud. Skielik 'n blinde draai. Kar reg van voor af aan ons kant van die pad. Hy gaan 'n vragmotor verby maar gaan dit nie maak nie. De Witt moet op 'n haarbreedte lyntjie teerpad tussen die kar en die afgrond deurkorrel.
 
Later, in 'n dorpie, stop 'n taxi dood reg voor De Witt. Die fiets se remme gryp-gryp-gryp en die voorwiel druk sy swart patroontjie netjies op die taxi se wit buffer af. Die ou klim uit, sien dis niks, waai vir ons.
 
Buite die dorpie vind ons 'n afdak. Reg langs 'n koffie-plekkie. Ontdooi 'n bietjie.
 
Dan die laaste entjie Chefchaouen toe. Die berg vou voor ons oop en ons sien die dorpie ingebed teen die hang. Blou en wit geboutjies. Ons parkeer buite die medina. Druipnat. Dra ons sakke skeef-skeef die doolhof van stegies binne. Die eeue-oue trappies uit. Die een smous na die ander hier reg teenaan ons: soek julle dagga? Verstaan nie 'nee' nie.
 
Blykbaar is daar in hierdie geweste ook ou Romeinse ruïnes te siene. Bewyse dat beskawings kom en gaan. Hier in Marokko, waar die toeriste-kultuur die ou dele tot smousplekke van nonsens vervlak het, voel mens deel van die verval. Word daar iets in mens wakker wat hunker na wat eg is, wetende dat ons net so selfsugtig saamspeel in die erosie van gerief en ontvlugting.
 
Nog een dag tot in Tangier. Dan die veerboot Europa toe.

Day 77: Rabat to Chefchaouen
 
The last 120km winds through farming villages. The landscape green. Blue gum trees line the road. Orchards. Sheep. Tractors. No potholes. Suddenly, the Rif Mountains. Mountain passes.
 
Then it rains! The first rain of the season. At first, it's just a drizzle. Then a bit harder. We stop. Put on our rain jackets. Not in the mood for the hassle of putting on rain pants now. Think it will pass. How hard can it rain here north of the Sahara anyway?
 
But the mountain passes get steeper, and the rain harder. It's difficult to see. The road slippery from months of oil and diesel leaks. Our bodies later drenched and stiff-cold. Suddenly a blind turn. Car coming right at us on our side of the road. It's overtaking a truck but it won't make it. De Witt has to aim through a hairline line of asphalt between the car and the cliff.
 
Later, in a village, a taxi stops right in front of De Witt. The bike's brakes grab-grab-grab, and the front wheel neatly presses its black pattern onto the taxi's white bumper. The guy gets out, sees it's nothing, waves to us.
 
Outside the village, we find a shelter. Right next to a coffee place. Warm up a bit.
 
Then the last stretch to Chefchaouen. The mountain unfolds before us, and we see the village nestled against the slope. Blue and white buildings. We park outside the medina. Soaking wet. Carry our bags through the maze of alleys. Up the centuries-old stairs. One peddler after another right here next to us: Do you want some weed? Doesn't understand 'no.'
 
Apparently, in these parts, there are also ancient Roman ruins. Evidence that civilizations come and go. Here in Morocco, where tourist culture has turned the ancient medinas into superficial souvenir stalls selling nonsense, one feels part of the decay. Something inside us yearns for what is genuine. Knowing that we also, just as selfishly, play along in the erosion of comfort and escape.
 
One more day to Tangier. Then the ferry to Europe.

BackaBuddy