Dag 63 en 64: St. Louis na Nouakchott, Mauritanië

(English Translation Below)

Dag 63 en 64: St. Louis na Nouakchott, Mauritanië
 
Ons word wakker met vlinders op die maag. Daar's 'n grenspos wat voorlê, gevolg deur 'n lang stuk grondpad, en dan nog 170km teerpad tot by Noakchott. As die grenspos lank vat en die grondpad sleg is, gaan ons sukkel om voor donker daar te wees. Ons ry vandag saam met Ian die Ier. Hy het gisteraand met ons opgevang, sy tent langs ons motorfietse opgeslaan, en ons vermaak met sy stories oor motorfietsry deur die hele wêreld. Hy is tien jaar jonger as ons, maar 'n baie meer ervare motorfiets-toerder. Ons sien dit dadelik aan hoeveel ligter sy fiets gepak is.
 
Ons kom net ná 'n groep Europese motorfietsryers by die grens aan. Moet wag vir hulle papierwerk en stempels voordat ons kan deurgaan. Drie ure later is ons deur.
 
Dan die grondpad. Hardgebakte modderpad met sand hier en daar. Maar lekker om te ry. Ek sien De Witt en Ian brand om oop te maak, en sê hulle moet vooruit ry, ek verkies om my eie gemaklike pas te geniet. Die pad kronkel al langs die Mauritanië oewer van die Senegal rivier. Vleiland sover mens kan sien. Beeste, skape en donkies. 'n Kameel!
 
Ek raak só meegevoer dat ek die afdraai Noakchott toe heeltemal mis. Doodluiters oppad Rosso toe, die ander grenspos, 'n hele ent langs die rivier op. Naderhand pla iets my. Daar kom niemand van voor af aan nie? Vroeër was daar heeltyd Europeërs op groot motorfietse wat van voor af gekom het. Stofopgeskop het.
 
Ek stop. Moet in elk geval water drink. Dis 40 grade Celcius en die water is nie veel koeler nie. Haal my foon uit. Hy lui. Dis De Witt. Tjomma jy't verby die afdraai gery! Hy en Ian gaan 'n koelteboom soek ('n rare verskynsel in hierdie wêreld) en vir my wag. Ek draai om. Besef dat die manne wat geroep het netnou my nie probeer stop het vir geld nie, maar vir my wou sê dat ek daar moes gedraai het.
 
De Witt voel sleg dat hy nie vir my by die kruising gewag het nie. Toe hy dit besef en omdraai was ek egter reeds verby die verte in. Ek weet dis my eie fout dat ek nie self ook die kaart bestudeer het nie. In gemaklike afhanklikheid die dinkwerk aan hom en Ian oorgelaat het. 'n Goeie wekroep na wakker-wees vir my!
 
Ons het omtrent 'n uur verloor, maar die pad Nouakchott toe is mooi. Nou en dan 'n vinnige polisie-stop waar ons vir hulle 'n FICHE moet gee: 'n klein papiertjie met ons paspoort en voertuig-details op. Rooi sandduine weerskante van die pad die verte in. Kamele wat wild rondloop. 'n Dooie een hier reg langs die pad. Sanddorpies wat my aan die spookdorp Kolmanskop laat dink.
 
Ons kom heel betyds voor donker by Nouakchott aan. Verniet oor die tyd gekommer. Soos Ian gisteraand gesê het: In Europa het mense geld, maar nie tyd nie. Ook nie tyd vir mekaar nie. Maar hier in Afrika het mense nou wel nie geld nie, maar hulle het al die tyd in die wêreld. Vir mekaar.
 
Day 63 and 64: St. Louis to Nouakchott, Mauritania
 
We wake up with butterflies in our stomachs. There's a border post ahead, followed by a long stretch of dirt road, and then another 170km of asphalt to Nouakchott. If the border post takes long and the dirt road is bad, we'll struggle to get there before dark. Today, we ride with Ian the Irishman. He caught up with us last night, pitched his tent next to our motorcycles, and entertained us with his stories of motorcycle touring around the world. He is ten years younger than us but a much more experienced motorcycle tourer. We immediately notice how much lighter his bike is packed.
 
We arrive just after a group of European motorcyclists at the border. We have to wait for their paperwork and stamps before we can proceed. Three hours later, we're through.
 
Then the dirt road. Hard-baked mud with sand here and there. But enjoyable to ride. I see De Witt and Ian are eager to go flat out, and I tell them to go ahead; I prefer to enjoy my own comfortable pace. The road winds along the Mauritania side of the Senegal River. Wetland as far as the eye can see. Cattle, sheep and donkeys. A camel!
 
I get so mesmerised that I completely miss the turnoff to Nouakchott. Heading straight for Rosso, the other border post, quite a way upstream along the river. After a while, something bothers me. No one is coming from the opposite direction? Earlier, there were many Europeans on big motorcycles. Kicking up dust.
 
I stop. Need to drink water anyway. It's 40 degrees Celsius, and the water isn't much cooler. Take out my phone. It rings. It's De Witt. Buddy, you missed the turn! He and Ian will find a tree (a rare phenomenon in this world) and wait in the shade for me. I turn around. Realize that the guys who were calling and shouting a while ago, weren't trying to stop me for money, but to tell me that I should have turned there.
 
De Witt feels bad for not waiting for me at the intersection. When he realised it and turned around, I had already gone past. I know it's my own fault for not studying the map myself. Leaving the thinking to him and Ian in comfortable dependency. A good wake-up call for me!
 
We lost about an hour, but the road to Nouakchott is beautiful. Occasionally a quick police stop where we have to give them a "FICHE": a small piece of paper with our passport and vehicle details. Red sand dunes on both sides of the road, rolling into the distance. Camels wandering freely. A dead one right here by the road. Sand villages that remind me of the ghost town Kolmanskop in Namibia.
 
We arrive in Nouakchott well before dark. Worried for nothing about the time. As Ian said last night: In Europe, people have money but no time. Also no time for each other. But here in Africa, people may not have money, but they have all the time in the world. For each other.

BackaBuddy