Dag 31 en 32: Yaounde na Foumdan

(English translation below)

​Dag 31 en 32: Yaounde na Foumdan
 
Om in Yaounde te bestuur, nes Luanda en Brazzaville en Matadi en elke ander groterige dorp, bly 'n nagmerrie. Ek dink een van die grootste risiko's op 'n toer soos hierdie is om in die stadsverkeer 'n ongeluk te maak. 'n Splitsekonde van konsentrasie verloor, deur jou of een van die honderde toetende, drukkende, verbyglippende taxis en motorfietsies en busse en vragmotors rondom jou, en dis verby.
 
Ons vleg saam met die verkeer na die befaamde Didier se werkswinkel. Hy stel ons voor aan  'n lang man met arms so dik soos ons bene, wie ons bande gaan ruil. Toe alles klaar en reg is, sê Didier ons kan besluit wat ons wil betaal. Dis hoe hy werk. Ander reisigers kamp op sy jaart, en gebruik sy gereedskap en mannekrag, en betaal hom na die tyd wat hulle ookal dink regverdig is. Ons vind uit by Trax KTM in Pretoria wat hulle sou vra vir bande ruil, en betaal soveel.
 
Daardie aand gaan eet ons 'n hamburger by die Route 66 Burger Bar. Kos wat ons mage verstaan. En erken ruiterlik aan mekaar dat ons hierdie ruspose, en bietjie gerief, nodig gehad het. Ons is produkte van ons wêrelde, en die wêreld waaruit ons kom is nie naastenby so hard soos dié een nie.
 
Die volgende oggend, op die pad na Foumdan, sien ons vir die soveelste keer bos-vleis te koop. Gebraaide aap aan 'n stok tentoongestel. Hompe vark of bok opgehang met draad aan 'n houtstallasie, die vel nog aan die een kant, die vlieë aan die rooi kant. 'n Gaboen-adder! Reusagtig dik, dubbelgevou oor 'n stok, reg om gebraai (of gekook?) te word.
 
Oor twee dae tref ons die modderpad oor die Nigeriese grens. Die adrenalien pomp elke keer as ons daaraan dink. Ons kyk na die wolke en hoop dat die son sal uitkom en die meeste modder voor ons sal uitdroog. Ons kyk in die afdraaipaadjies af en sien hoe dik die modder lê. Nog een dag se teerpad, blykbaar een wat aan't verbrokkel is, en dan die pad deur die dik rooi modder.
 
Days 31 and 32: Yaounde to Foumdan
 
Driving in Yaounde, much like Luanda, Brazzaville, Matadi and every other sizable town, remains a nightmare. I think one of the greatest risks on a tour like this is having an accident in city traffic. Losing a split second of concentration, by you or any of the hundreds of honking, pushing, swerving taxis, zoom-ponies, buses, and trucks around you, and it's over.
 
We weave through traffic to reach the renowned Didier's workshop. He introduces us to a tall man with arms as thick as our legs, who will change our tires. When everything is done and ready, Didier tells us we can decide what we want to pay. That's how he operates. Other travelers camp out in his yard, using his tools and manpower, and pay him whatever they think is fair afterward. We find out from Trax KTM in Pretoria what they would charge for a tire change and pay them the equivalent in Central African Frank.
 
That evening, we eat a hamburger at the Route 66 Burger Bar. Food that our stomachs understand. And we acknowledge to ourselves that we needed this break and a bit of comfort. We are products of our worlds, and the world we come from is nowhere near as tough as this one.
 
The next morning, on the road to Foumdan, we see bushmeat for sale once again. Grilled monkey on a stick. Chunks of pork or antelope hung on a wooden stand, the skin still on one side, flies on the red side. A Gabon adder! Gigantically thick, folded over a stick, ready to be grilled (or cooked?).
 
In two days, we will hit the muddy road over the Nigerian border. The adrenaline rushes each time we think about it. We look at the clouds and hope the sun will come out and dry most of the mud in front of us. We look at the side roads and see how thick the mud lies.
 
One more day of asphalt, apparently crumbling, and then the road through the thick red mud.

BackaBuddy